Św. Florian pochodził z Lauriacum (Lorch), z rzymskiej prowincji Noricum Ripense. Jego życie przypadło na czasy wielkiego prześladowania chrześcijan przez cesarza Dioklecjana. Florian, żołnierz, szef wojskowej służby prefekta, był chrześcijaninem.

W chwili największej próby, gdy mógł jeszcze ratować życie, składając ofiarę bogom, odmówił wyrzeczenia sie Chrystusa. Jego przełożony rozkazał wtedy, by zrzucono go z mostu do rzeki Anizy. Podania odnoszące sie do odnalezienia i pochowania ciała męczennika wymieniają świątobliwą niewiastę Walerie, której we śnie miał sie ukazać św. Florian, wskazując miejsce, gdzie, strzeżone przez orła, spoczywały jego zwłoki. Waleria odnalazła ciało i pogrzebała je w miejscowości, która od imienia świętego nazwano Św. Florian. W miejscu pochówku stanął kościół i klasztor benedyktynów, oddany potem kanonikom laterańskim, relikwie zaś zabrano do Rzymu, by za pośrednictwem świętego wyjednać miastu pokój w czasach ciągłych napadów Greków.  Polskiej delegacji, która przybłla do Rzymu w 1184 r. po relikwie jakiegoś świętego, który mógłby stać sie patronem całego narodu, nie było łatwo wyjednać ciało męczennika, którego Rzym uważał za swojego opiekuna, niemal gwaranta bezpieczeństwa. Według legendy sam św. Florian interweniował, wyjawiając papieżowi Lucjuszowi III swoją wole udania sie do północnego kraju. Z wielką dyskrecją, ale tez pod opieką znakomitej osobistości – legata papieskiego, biskupa Modeny, Idziego, przywieziono ciało św. Floriana do Krakowa. Jednak jeszcze przed bramami miasta, na podkrakowskim Kleparzu, w miejscu gdzie dziś wznosi sie kościół pod wezwaniem świętego męczennika, woły ciągnące wóz z relikwiami zatrzymały sie i ruszyły w dalsza drogę dopiero wtedy, gdy książę Kazimierz Sprawiedliwy złożył przyrzeczenie, ze na tym miejscu stanie kościół. Realizacja tego dzieła rozpoczęła sie juz w 1185 r., a pomiędzy rokiem 1208 i 1216 bł. Wincenty Kadłubek, wówczas biskup krakowski, konsekrował ukończona świątynie. Z katedry wawelskiej sprowadzono uroczyście cześć relikwii św. Floriana, patrona kościoła i Kleparza. Gdy w 1366 r. Kazimierz Wielki przekształcał Kleparz w osobne miasto, od imienia patrona nazwał go Florencja. Nazwa ta była wprawdzie używana przez dwa stulecia, lecz nigdy nie wyparła dawnej. Kult św. Floriana, jednego z czterech głównych patronów kościoła w Polsce (obok św. Wojciecha, św. Stanisława i św. Wacława), przybierał różne formy. Organizowane były uroczyste procesje z katedry do kościoła św. Floriana, podczas których niesiono relikwiarz z Głową świętego. Od czasu wielkiego pożaru Kleparza w 1528 r., kiedy to nadprzyrodzonej interwencji patrona od ognia przypisano cudowne ocalenie świątyni, kult św. Floriana stał sie jeszcze żywszy. W Klejnotach stołecznego miasta Krakowa Piotra Hiacynta Pruszcza czytamy, ze w tymże pożarze był widziany św. Florian w powietrzu z naczyniem wody, zalewając kościół pod jego tytułem zmurowany; potym widzeniu on pożar ogniowy zaraz ugasił, za co Panu Bogu i po dziś dzien. w poniedziałek przywodny przy mszy świętej obywatele z postronnymi ludźmi świętemu Florianowi dziękują. Tylko raz w roku w czasie tej Mszy świętej dziękczynnej zapalano wielką świece, ustawioną pośrodku kościoła pod krucyfiksem. Zwyczaj palenia świecy przetrwał po dziś dzień. Za patrona od ognia, a także od wojny i powodzi, juz od VIII w. zaczęto uważać św. Floriana, żołnierza i męczennika za wiarę. Początkowo lokalny kult z St. Florian zaczął promieniować na coraz to nowe diecezje. Mniej więcej od XV stulecia pojawiły sie przedstawienia św. Floriana gaszącego wodą z wiadra płonący u jego stóp dom lub kościół. W XVI w. taki wizerunek świętego dotarł z Niemiec do Polski i odtąd jego podobiznę malowano lub rzeźbiono zwykle wraz z atrybutami patrona od ognia. Stało sie tez wtedy powszechne poszukiwanie jego pomocy w sytuacji zagrożenia pożarem.